Gek genoeg zie je er nauwelijks iets van. Misschien heeft de evolutie de familiegenen een extra sterke huid rond de vingers gegeven, want van 37 jaar velletjes rond m’n nagels af pulken, zie je hooguit één wazig streepje bij m’n linkerduim. Pulken is een familietrekje. Beide broers, m’n oudste nichtje, ja zelfs mijn moeder wiens meest gezegde uitspraak tijdens onze jeugd toch wel ‘NIET PULLUKEN!’ moet zijn geweest, is een pulker. Ook de enige trouwens die er wel eens een ontstoken vinger aan overhield, waarop zij haar mantra keihard terugkreeg van haar drie volwassen kinderen. “Ja mam, je moet ook niet pulken!” We konden het niet laten…

Gek is het wel. Op elk ander deel van mijn lijf is mijn pijngrens snel bereikt. Nee, maar dan mijn vingers. Geen centje pijn als ik in opperste concentratie een nieuw uitstekend stukje vel eraf trek. ‘Niet doen!’ roept mijn lief als hij me betrapt. “Oh ja,” lieg ik voor de duizendste keer. Want stoppen met pulken? Dacht het niet! Misschien ook wel omdat ik er niet bij nadenk. Negen van de tien keer dat ik pulk zijn mijn gedachten bij een artikel in de maak, een mail die ik moet schrijven, een boodschappenlijstje.

Gek zijn bestaat in vele vormen en maten. “Pulken komt voort uit agressie,” legt mijn schoonzus alias psychotherapeut uit. “Maar gek is het niet, heel normaal zelfs. Het zit in de categorie ‘nagels bijten’ en dat is een veel voorkomende gedraging.” Populair wetenschappelijk magazine Quest beschouwt het overigens wel als een psychische stoornis: ‘Nagelbijten, herhaaldelijk krabben, het uittrekken van haren en het kauwen op velletjes zijn uitingen van zenuwachtigheid. Mensen die in rustige toestand nagelbijten, de medische term is onychofagia, hebben misschien te maken met een psychische stoornis die zorgt voor overdreven verzorgingsrituelen.’

Gek. Zo zenuwachtig vind ik mezelf of mijn familie nou niet per se. En agressief ook niet. Maar misschien juist ómdat we pulken… Wie zal het zeggen? (“Ik!” zei de gek.)